Kant is the philosophical tradition's arch-anti-consequentialist – if anyone insists that intentions alone make an action what it is, it is Kant. This chapter takes up Kant's account of the relation between intention and action, aiming both to lay it out and to understand why it might appeal. The chapter first maps out the motivational architecture that Kant attributes to us. We have wills that are organized to action by two parallel and sometimes competing motivational systems. One determines us by (...) way of motives that are sensuous, natural and given from without, the other by motives that are intellectual, rational, and given from within. Each set of motives belongs to a system of laws – natural motives to the laws of nature, rational motives to the laws of freedom. For Kant, all things, including actions, are what they are in virtue of the laws governing them; actions, qua actions, are always governed by laws that govern individual wills. These laws are Kantian maxims, 'or subjective practical laws.' Maxims, for Kant, thus make actions the actions they are. The chapter then maps out the implications of this motivational architecture for Kant's theory of value. Maxims always advert to or 'contain' both ends and means. Ends are always specifications of one of two ultimate ends. Actions have the moral value they have depending on which of two ultimate ends the maxim adverts to. The possibilities are 'happiness,' or gratification of desires with sensuous origins, and 'duty,' or accord with the moral demand to will in ways that respect free rational agency wherever it is found. Only actions aimed at the latter – actions with rational motives – have moral value. Actions aimed at the former – actions with natural motives – though not immoral in themselves, become so when pursuit works against rational motives. For Kant, actions aimed at happiness are ultimately allied with efforts to sustain our 'animal' existence, and so are governed by terms and conditions given by the natural world. Actions aimed at duty, in contrast, are ultimately allied with efforts to impose a rational form on nature, to make it over, so to speak, according to values not given by nature itself. Actions aimed at duty, therefore, create a specifically moral world, one in which mores and norms, formal and informal arrangements, institutions, policies, and so on, realize, harmonize, and promote free rational agency itself. Finally, the chapter addresses motivations for Kant's view. The architecture of will and the theories of action and value he proposes allow Kant to accommodate a host of intuitions and commitments. His view makes room for metaphysically free agency, and for the lived experience of motivational freedom from ever-changing natural desires. It makes room for conflicts within the will while still holding out hope that resolution is possible. It accommodates views that the best human lives engage 'higher' faculties in sustained ways. It identifies a stable, necessary, universal end amidst the evident contingency, pluralism, and instability of most ends. It makes us, and not God or nature, the authors of our moral lives. In the end, Kant's 'anti-consequentialism,' his focus on intentions, is a way of insisting on actions that take their character and value from what should matter most to us, namely individual and collective free rational agency, rather than only and always taking the character of reactive responses to circumstance. (shrink)

Jennifer Uleman on the phenomenology and reality of reason.

Report on Dec 2011 APA Panel, "Occupy Philosophy!".

Meditation on working in Tino Sehgal's 2010 Guggenheim piece, "This Progress," and on his ban on documentation. Cf. subjects, objects.

A dispatch from Zuccotti Park about what being there was like, about the signs I liked (and those I didn't), and about Occupy's importance.

Op-ed on value of majoring in one of the traditional liberal arts.

Op-ed in local paper about being warned I could be ticketed for a bumper sticker while going through a suburban police check point.

My remarks at Dec 2011 APA panel, "Occupy Philosophy!".

Many of our most important goals require months or even years of effort to achieve, and some never get achieved at all. As social psychologists have lately emphasized, success in pursuing such goals requires the capacity for perseverance, or "grit." Philosophers have had little to say about grit, however, insofar as it differs from more familiar notions of willpower or continence. This leaves us ill-equipped to assess the social and moral implications of promoting grit. We propose that grit has an (...) important epistemic component, in that failures of perseverance are often caused by a significant loss of confidence that one will succeed if one continues to try. Correspondingly, successful exercises of grit often involve a kind of epistemic resilience in the face of failure, injury, rejection, and other setbacks that constitute genuine evidence that success is not forthcoming. Given this, we discuss whether and to what extent displays of grit can be epistemically as well as practically rational. We conclude that they can be (although many are not), and that the rationality of grit will depend partly on features of the context the agent normally finds herself in. In particular, grit-friendly norms of deliberation might be irrational to use in contexts of severe material scarcity or oppression. (shrink)

Suppose some person 'A' sets out to accomplish a difficult, long-term goal such as writing a passable Ph.D. thesis. What should you believe about whether A will succeed? The default answer is that you should believe whatever the total accessible evidence concerning A's abilities, circumstances, capacity for self-discipline, and so forth supports. But could it be that what you should believe depends in part on the relationship you have with A? We argue that it does, in the case where A (...) is yourself. The capacity for "grit" involves a kind of epistemic resilience in the face of evidence suggesting that one might fail, and this makes it rational to respond to the relevant evidence differently when you are the agent in question. We then explore whether similar arguments extend to the case of "believing in" our significant others -- our friends, lovers, family members, colleagues, patients, and students. (shrink)

Throughout the biological and biomedical sciences there is a growing need for, prescriptive ‘minimum information’ (MI) checklists specifying the key information to include when reporting experimental results are beginning to find favor with experimentalists, analysts, publishers and funders alike. Such checklists aim to ensure that methods, data, analyses and results are described to a level sufficient to support the unambiguous interpretation, sophisticated search, reanalysis and experimental corroboration and reuse of data sets, facilitating the extraction of maximum value from data sets (...) them. However, such ‘minimum information’ MI checklists are usually developed independently by groups working within representatives of particular biologically- or technologically-delineated domains. Consequently, an overview of the full range of checklists can be difficult to establish without intensive searching, and even tracking thetheir individual evolution of single checklists may be a non-trivial exercise. Checklists are also inevitably partially redundant when measured one against another, and where they overlap is far from straightforward. Furthermore, conflicts in scope and arbitrary decisions on wording and sub-structuring make integration difficult. This presents inhibit their use in combination. Overall, these issues present significant difficulties for the users of checklists, especially those in areas such as systems biology, who routinely combine information from multiple biological domains and technology platforms. To address all of the above, we present MIBBI (Minimum Information for Biological and Biomedical Investigations); a web-based communal resource for such checklists, designed to act as a ‘one-stop shop’ for those exploring the range of extant checklist projects, and to foster collaborative, integrative development and ultimately promote gradual integration of checklists. (shrink)

Co-authored letter to the APA to take a lead role in the recognition of teaching in the classroom, based on the participation in an interdisciplinary Conference on the Role of Advocacy in the Classroom back in 1995. At the time of this writing, the late Myles Brand was the President of Indiana University and a member of the IU Department of Philosophy.

Walter Reese-Schäfer, Karl-Otto Apel, Zur Einführung (with an Afterword by Jürgen Habermas), Junis Verlag GmbH, Hamburg 1990, 176pp. DM 17.80 -/- The author, presently a freelance writer published in the newspaper “Die Zeit” and the magazine “Stern,” pro­vides in this small book a clear and concise introduction to sources, themes and conclusions in the philosophy of Karl-Otto Apel. Apel, Emeritus Pro­fessor at Frank­furt, and close colleague of Habermas, characterizes his viewpoint as a “transcen­dental pragmatism” in which a Kantian concern (...) for question regarding “the conditions for the possi­bility of some­thing,” (p.10) mixes with deontological discourse-ethics, semeiotic themes from Peirce, an ap­proach to fallibilism, the demand for “final justifica­tions” (Letzt­begründung) and German her­meneutics. In view of the “den­sity and concentration” of Apel’s texts, which often have a “deterrent effect” upon those not already at home with “the phil­osophical language game,” it is the announced aim of this book to provide a work of translation and clarification of Apel’s special­ized efforts --in effect an orientation to Apel’s work. The book divides into an Introduction, 8 chapters and a summary conclusion --with Habermas’ appreciation, “A Master Builder with Hermeneutic Feeling --The Way of Philosopher Karl-Otto Apel,” bringing up the rear. There is also a bibliography of primary and secondary sources and a short table outlining highlights of Apel’s career. The “Introduction” provides a good overview of the aims of the book and gets one started on central themes. (shrink)

Are demands for equality motivated by envy? Nietzsche, Freud, Hayek, and Nozick all thought so. Call this the Envy Objection. For egalitarians, the Envy Objection is meant to sting. Many egalitarians have tried to evade the Envy Objection.. But should egalitarians be worried about envy? In this paper, I argue that egalitarians should stop worrying and learn to love envy. I argue that the persistent unwillingness to embrace the Envy Objection is rooted in a common misunderstanding of the nature of (...) the charge, what it reveals, and what can be said in response to it. I develop what Bernard Williams might call a vindicatory genealogy of envy, thereby allowing us to see that envy, rather than undermining egalitarian intuitions, can in fact play a distinct justificatory role (when it is fitting), which undermines the Envy Objection. (shrink)

How is human social intelligence engaged in the course of ordinary conversation? Standard models of conversation hold that language production and comprehension are guided by constant, rapid inferences about what other agents have in mind. However, the idea that mindreading is a pervasive feature of conversation is challenged by a large body of evidence suggesting that mental state attribution is slow and taxing, at least when it deals with propositional attitudes such as beliefs. Belief attributions involve contents that are decoupled (...) from our own primary representation of reality; handling these contents has come to be seen as the signature of full-blown human mindreading. However, mindreading in cooperative communication does not necessarily demand decoupling. We argue for a theoretical and empirical turn towards “factive” forms of mentalizing here. In factive mentalizing, we monitor what others do or do not know, without generating decoupled representations. We propose a model of the representational, cognitive, and interactive components of factive mentalizing, a model that aims to explain efficient real-time monitoring of epistemic states in conversation. After laying out this account, we articulate a more limited set of conversational functions for nonfactive forms of mentalizing, including contexts of meta-linguistic repair, deception, and argumentation. We conclude with suggestions for further research into the roles played by factive versus nonfactive forms of mentalizing in conversation. (shrink)

Once symbolized by a burning armchair, experimental philosophy has in recent years shifted away from its original hostility to traditional methods. Starting with a brief historical review of the experimentalist challenge to traditional philosophical practice, this chapter looks at research undercutting that challenge, and at ways in which experimental work has evolved to complement and strengthen traditional approaches to philosophical questions.

Are workers dominated? A recent suite of neo-republican and relational egalitarian philosophers think they are. Suppose they are right; that is, suppose that some workers are governed by an unjust and arbitrary power existing in labour relations, which persists even in the presence of the actual ability to exit. My question is this: does that give us reason to impose restrictions on firms? According to the so-called Efficiency Objection there are relevant trade-offs that need to be considered between the efficiency (...) of firms and the freedom of workers, and upon considering these trade-offs, we should reject workplace democracy. In this paper, I present a dilemma for the Efficiency Objection. I argue that either the Efficiency Objection is justified on moral grounds or non-moral grounds; if the Efficiency Objection is justified on moral grounds, then it fails because efficiency cannot be valued for its own sake (it is only instrumentally good); if the Efficiency Objection is justified on non-moral grounds, then it fails because of the respect that we owe to persons as persons; therefore, the Efficiency Objection fails. (shrink)

Dorothy Edgington’s work has been at the centre of a range of ongoing debates in philosophical logic, philosophy of mind and language, metaphysics, and epistemology. This work has focused, although by no means exclusively, on the overlapping areas of conditionals, probability, and paradox. In what follows, I briefly sketch some themes from these three areas relevant to Dorothy’s work, highlighting how some of Dorothy’s work and some of the contributions of this volume fit in to these debates.

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

A fundamental entity is an entity that is ‘ontologically independent’; it does not depend on anything else for its existence or essence. It seems to follow that a fundamental entity is ‘modally free’ in some sense. This assumption, that fundamentality entails modal freedom (or ‘FEMF’ as I shall label the thesis), is used in the service of other arguments in metaphysics. But as I will argue, the road from fundamentality to modal freedom is not so straightforward. The defender of FEMF (...) should provide positive reasons for believing it, especially in light of recent views that are incompatible with it. I examine both direct and indirect routes to FEMF. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

This essay explores the speech act of dogwhistling (sometimes referred to as ‘using coded language’). Dogwhistles may be overt or covert, and within each of these categories may be intentional or unintentional. Dogwhistles are a powerful form of political speech, allowing people to be manipulated in ways they would resist if the manipulation was carried outmore openly—often drawing on racist attitudes that are consciously rejected. If philosophers focus only on content expressed or otherwise consciously conveyed they may miss what is (...) most powerful and pernicious in the speech of political culture. This essay is a call to start paying attention to these more covert speech acts, and a first attempt at beginning to theorize them. It argues that dogwhistles present a complex and interesting case for the philosopher of language, and explores their implications for democratic politics. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

In the philosophical literature on mental states, the paradigmatic examples of mental states are beliefs, desires, intentions, and phenomenal states such as being in pain. The corresponding list in the psychological literature on mental state attribution includes one further member: the state of knowledge. This article examines the reasons why developmental, comparative and social psychologists have classified knowledge as a mental state, while most recent philosophers--with the notable exception of Timothy Williamson-- have not. The disagreement is traced back to a (...) difference in how each side understands the relationship between the concepts of knowledge and belief, concepts which are understood in both disciplines to be closely linked. Psychologists and philosophers other than Williamson have generally have disagreed about which of the pair is prior and which is derivative. The rival claims of priority are examined both in the light of philosophical arguments by Williamson and others, and in the light of empirical work on mental state attribution. (shrink)

Many epistemologists use intuitive responses to particular cases as evidence for their theories. Recently, experimental philosophers have challenged the evidential value of intuitions, suggesting that our responses to particular cases are unstable, inconsistent with the responses of the untrained, and swayed by factors such as ethnicity and gender. This paper presents evidence that neither gender nor ethnicity influence epistemic intuitions, and that the standard responses to Gettier cases and the like are widely shared. It argues that epistemic intuitions are produced (...) by the natural ‘mindreading’ capacity that underpins ordinary attributions of belief and knowledge in everyday social interaction. Although this capacity is fallible, its weaknesses are similar to the weaknesses of natural capacities such as sensory perception. Experimentalists who do not wish to be skeptical about ordinary empirical methods have no good reason to be skeptical about epistemic intuitions. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

Intuitively, there is a difference between knowledge and mere belief. Contemporary philosophical work on the nature of this difference has focused on scenarios known as “Gettier cases.” Designed as counterexamples to the classical theory that knowledge is justified true belief, these cases feature agents who arrive at true beliefs in ways which seem reasonable or justified, while nevertheless seeming to lack knowledge. Prior empirical investigation of these cases has raised questions about whether lay people generally share philosophers’ intuitions about these (...) cases, or whether lay intuitions vary depending on individual factors (e.g. ethnicity) or factors related to specific types of Gettier cases (e.g. cases that include apparent evidence). We report an experiment on lay attributions of knowledge and justification for a wide range of Gettier Cases and for a related class of controversial cases known as Skeptical Pressure cases, which are also thought by philosophers to elicit intuitive denials of knowledge. Although participants rated true beliefs in Gettier and Skeptical Pressure cases as being justified, they were significantly less likely to attribute knowledge for these cases than for matched true belief cases. This pattern of response was consistent across different variations of Gettier cases and did not vary by ethnicity or gender, although attributions of justification were found to be positively related to measures of empathy. These findings therefore suggest that across demographic groups, laypeople share similar epistemic concepts with philosophers, recognizing a difference between knowledge and justified true belief. (shrink)

Do we apply higher epistemic standards to subjects with high stakes? This paper argues that we expect different outward behavior from high-stakes subjects—for example, we expect them to collect more evidence than their low-stakes counterparts—but not because of any change in epistemic standards. Rather, we naturally expect subjects in any condition to think in a roughly adaptive manner, balancing the expected costs of additional evidence collection against the expected value of gains in accuracy. The paper reviews a body of empirical (...) work on the automatic regulation of cognitive effort in response to stakes, and argues that we naturally see high- and low-stakes subjects as experiencing different levels of ‘epistemic anxiety’, and anticipate different levels of cognitive effort from them for this reason. If unresolved epistemic anxiety always bars an ascription of knowledge, then we can explain our responses to cases involving shifting stakes without positing any variation in the standards of intuitive knowledge ascription. (shrink)

Why do our intuitive knowledge ascriptions shift when a subject's practical interests are mentioned? Many efforts to answer this question have focused on empirical linguistic evidence for context sensitivity in knowledge claims, but the empirical psychology of belief formation and attribution also merits attention. The present paper examines a major psychological factor (called ?need-for-closure?) relevant to ascriptions involving practical interests. Need-for-closure plays an important role in determining whether one has a settled belief; it also influences the accuracy of one's cognition. (...) Given these effects, it is a mistake to assume that high- and low-stakes subjects provided with the same initial evidence are perceived to enjoy belief formation that is the same as far as truth-conducive factors are concerned. This mistaken assumption has underpinned contextualist and interest-relative invariantist treatments of cases in which contrasting knowledge ascriptions are elicited by descriptions of subjects with the same initial information and different stakes. The paper argues that intellectualist invariantism can easily accommodate such cases. (shrink)

Who are the best subjects for judgment tasks intended to test grammatical hypotheses? Michael Devitt ( [2006a] , [2006b] ) argues, on the basis of a hypothesis concerning the psychology of such judgments, that linguists themselves are. We present empirical evidence suggesting that the relevant divide is not between linguists and non-linguists, but between subjects with and without minimally sufficient task-specific knowledge. In particular, we show that subjects with at least some minimal exposure to or knowledge of such tasks tend (...) to perform consistently with one another—greater knowledge of linguistics makes no further difference—while at the same time exhibiting markedly greater in-group consistency than those who have no previous exposure to or knowledge of such tasks and their goals. (shrink)

You and I have been colleagues for ten years, during which we have tirelessly discussed the reasons both for and against the existence of God. There is no argument or piece of evidence bearing directly on this question that one of us is aware of that the other is not—we are, then, evidential equals relative to the topic of God’s existence. There is also no cognitive virtue or capacity, or cognitive vice or incapacity, that one of us possesses that the (...) other does not—we are, then, also cognitive equals relative to the question at issue. Given this evidential and cognitive equality, combined with the fact that we have fully disclosed to one another all of our reasons and arguments relative to this topic, we are epistemic peers with respect to the question whether God exists. Yet despite the symmetry of our epistemic positions, we deeply disagree about the answer to this question. What response does rationality require in such a case, where epistemic peers disagree over a question despite there being no apparent asymmetries between them? (shrink)

This paper provide the first extended discussion in the philosophical literature of the epistemic significance of the phenomenon of “being known” and the relationship it has to reparations that are distinctively epistemic. Drawing on a framework provided by the United Nations of the “right to know,” it is argued that victims of gross violations and injustices not only have the right to know what happened, but also the right to be known—to be a giver of knowledge to others about their (...) own experiences. It is shown that such victims can suffer epistemic wrongs by being rendered invisible, vilified or demonized, or systematically distorted, and that these ways of not being known demand epistemic reparations. While there are traditional reparations that are epistemic in nature, such as memorialization and education, it is argued that there is a prior and arguably more important epistemic reparation—knowing victims of gross violations and injustices in the sense of bearing witness. The paper concludes with a sketch of an epistemological picture to underwrite this notion of epistemic reparations, one that significantly expands the traditional picture by including epistemic duties that are imperfect in nature and concern actions in addition to beliefs. (shrink)

Intersectionality has become the primary analytic tool that feminist and anti-racist scholars deploy for theorizing identity and oppression. This paper exposes and critically interrogates the assumptions underpinning intersectionality by focusing on four tensions within intersectionality scholarship: the lack of a defined intersectional methodology; the use of black women as quintessential intersectional subjects; the vague definition of intersectionality; and the empirical validity of intersectionality. Ultimately, my project does not seek to undermine intersectionality; instead, I encourage both feminist and anti-racist scholars to (...) grapple with intersectionality's theoretical, political, and methodological murkiness to construct a more complex way of theorizing identity and oppression. (shrink)

Since Boorse [Philos Sci 44(4):542–573, 1977] published his paper “Health as a theoretical concept” one of the most lively debates within philosophy of medicine has been on the question of whether health and disease are in some sense ‘objective’ and ‘value-free’ or ‘subjective’ and ‘value-laden’. Due to the apparent ‘failure’ of pure naturalist, constructivist, or normativist accounts, much in the recent literature has appealed to more conciliatory approaches or so-called ‘hybrid accounts’ of health and disease. A recent paper by Matthewson (...) and Griffiths [J Med Philos 42(4):447–466, 2017], however, may bear the seeds for the revival of purely naturalist approach to health and disease. In this paper, I defend their idea of Biological Normativity against recent criticism by Schwartz [J Med Philos Forum Bioethics Philos Med 42(4):485–502, 2017] and hope to help it flower into a revival of naturalist approaches in the philosophy of medicine. (shrink)

This article introduces and defends the “pathological complexity thesis” as a hypothesis about the evolutionary origins of minimal consciousness, or sentience, that connects the study of animal consciousness closely with work in behavioral ecology and evolutionary biology. I argue that consciousness is an adaptive solution to a design problem that led to the extinction of complex multicellular animal life following the Avalon explosion and that was subsequently solved during the Cambrian explosion. This is the economic trade-off problem of having to (...) deal with a complex body with high degrees of freedom, what I call “pathological complexity.” By modeling the explosion of this computational complexity using the resources of state-based behavioral and life history theory we will be able to provide an evolutionary bottom-up framework to make sense of subjective experience and its function in nature by paying close attention to the ecological lifestyles of different animals. (shrink)

This paper introduces and defends an account of model-based science that I dub model pluralism. I argue that despite a growing awareness in the philosophy of science literature of the multiplicity, diversity, and richness of models and modeling practices, more radical conclusions follow from this recognition than have previously been inferred. Going against the tendency within the literature to generalize from single models, I explicate and defend the following two core theses: any successful analysis of models must target sets of (...) models, their multiplicity of functions within science, and their scientific context and history and for almost any aspect x of phenomenon y, scientists require multiple models to achieve scientific goal z. (shrink)

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

Kant’s Organicism: Epigenesis and the Development of Critical Philosophy, traces the decisive role played by eighteenth century embryological research for Immanuel Kant’s theories of mind and cognition. I begin this book by following the course of life science debates regarding organic generation in England and France between 1650 and 1750 before turning to a description of their influence in Germany in the second half of the eighteenth century. Once this background has been established, the remainder of Kant’s Organicism moves to (...) the influential role played by models of embryological development for Kant’s approach to understanding the cognitive processes responsible for the generation of knowledge, with special attention paid to Kant’s Precritical writings in the 1760s and 1770s. The book closes with a reinterpretation of Kant’s transcendental deduction in the Critique of Pure Reason. (shrink)

Why do we find agents less blameworthy when they face mitigating circumstances, and what does this show about philosophical theories of moral responsibility? We present novel evidence that the tendency to mitigate the blameworthiness of agents is driven both by the perception that they are less normatively competent—in particular, less able to know that what they are doing is wrong—and by the perception that their behavior is less attributable to their deep selves. Consequently, we argue that philosophers cannot rely on (...) the case strategy to support the Normative Competence theory of moral responsibility over the Deep Self theory. However, we also outline ways in which further empirical and philosophical work would shift the debate, by showing that there is a significant departure between ordinary concepts and corresponding philosophical concepts, or by focusing on a different type of coherence with ordinary judgments. (shrink)